Richard laat een lang gekoesterde wens in vervulling gaan: hij gaat de 100 cols tocht rijden.
Zijn voortgang kun je vinden op een fietstocht voor het goede doel.
Ter geestelijke en fysieke ondersteuning fietsen wij een eindje mee in de Pyreneeën.
Zonder ondersteuning gaat Raymond de marathon van Rotterdam en New York lopen, zie RunningToNewYork voor z'n voortgang.

Thuiskomer	Station Lourdes: het begin	Alle collen	Klim Tourmalet	Wolken Tourmalet
Wolken Tourmalet	Marc Pieter heeft ze stil gekregen	Dag 1	Dag 2	Dag 3
Dag 4	Plakkaten	Top Tourmalet

De Trainingsweekenden

De Fietsweek

De keuze van het Bidon collectief is gevallen op de Pyreneeën. Klik hier voor de route.
Periode: 27 juni tot en met 2 juli.
Start: Lourdes Finish: Salies du Salat

Marc Pieter heeft zich bereid gevonden de begeleiding op zich te nemen.

Etappe -1: Le jour avant

Verzamelplaats Eygelshoven, huize Ronald L. Wim arriveerde als eerste tegen een uur of 7 's avonds, na een treinreis van ruim 5 uur uit het hoge noorden. Hij kon nog net een vorkje meeprikken van de overheerlijke maaltijd van de familie. Het was ook de avond van Oranje - Zweden, de kwartfinale van het EK in Portugal. Richard en Marc Pieter waren ruim op tijd voor aanvang van de wedstrijd. Jur en Agnes & kids kwamen binnenvallen tijdens het spelen van de volksliederen. En Gerlof tenslotte heeft aan het eerste kwartier van de wedstrijd niet zoveel gemist.
Tijden de rust van de wedstrijd stelde Ronald voor om alvast de fietsen in de auto's te laden. Een voorstel met onvoorziene en verstrekkende gevolgen naar later zou blijken. De fietsen lagen er zo in. Ronald zou zijn auto nog even op de oprit zetten. Waarbij hij met de rechtervoorband een ijzeren plaat raakt, met als gevolg: band aan gort. Hoe krijg je het voor elkaar, terwijl dat ding er zeker 17 jaar zit??????
Daar sta je dan op zaterdagavond, kwartfinale Oranje op TV en een lullig "thuiskomertje" als reserveband in de achterbak. Hoe kom je zo gauw aan een nieuwe band? Alle bandencentra en Quick Fits werden afgebeld door Marc Pieter en Ronald maar zonder succes. Uiteindelijk kwam de ANWB voorrijden. Maar meer dan het thuiskomertje eronder draaien kon hij ook niet doen.
Ondertussen steeg de spanning op het voetbalveld in Portugal. Paal en lat werden door beide partijen geraakt maar leverde geen doelpunten op. Wel veel geschreeuw. Marc Pieter had ondertussen het internet leeggeplukt op zoek naar een bandenleverancier. Niemand thuis. Besloten werd de volgende dag gewoon te gaan rijden en 'en route' ons geluk te beproeven.
Na een spannende verlenging (0-0) werd Oranje van zijn trauma verlost. Van der Sar stopte een penalty in de barrage waarna de held van Bedum, Robben, koelbloedig de bevrijdende penalty inschoot. De halve finale was een feit. Onze helden!!


Etappe 0: Eygelshoven - Lourdes

We hebben besloten dat de Peugeot vooruit rijdt om zo snel mogelijk een bandenservice station te vinden. De Volvo met thuiskomer rijdt hier relaxed met een vaartje van 80 km/uur achteraan. Ronald berekent dat het verbruik zo laag is dat ie met 1 volle tank Lourdes kan halen (sterker nog, zelfs Portugal is te halen) met als enig nadeel dat we ergens midden in de nacht aankomen. Na verschillende pogingen op benzine stations is het in België raak: een mobiele bandenservice wil ons helpen op een parkeerplaats bij Brussel. Om 10:00 wordt er een nieuwe band op de velg gelegd gebruikmakende van een mini werkplaats in een bestelbusje (inclusief uitlijnen!!). We zijn onder de indruk. De Belg klaagt alleen maar dat we hem uit zijn bed gebeld hebben. Zwart betalen mag, edoch die vlieger gaat niet voor hem op aangezien Ronald het kan/moet declareren bij de lease maatschappij. Na vertrek vliegt de gemiddelde snelheid omhoog, het halen van Lourdes met 1 tank wordt al snel een illusie. Bij Parijs weer de gebruikelijke perikelen. Behalve 1 keer een verkeerde afslag nemen verloopt de reis voorspoedig. Om 19:00 arriveren we in Lourdes. Het vinden van het hotel lukt uiteindelijk na veel zoeken met behulp van de politie. De EK fanatici eisen een restaurant met tv om de wedstrijd Tsjechië - Denemarken te kunnen zien. We vinden een pizzeria die aan deze eis voldoet. Na het eten en de wedstrijd gaan we naar de grot om het spektakel aldaar nader te aanschouwen: honderden mensen die zich verdringen om hun flessen met het 'heilige' water te vullen, wat een waanzin. De rij voor de ingang van de Grot is nog groter. 'Gezegend' gaan we naar bed.

Uitspraak van de dag:
De bandenlichter wordt uit zijn bed gebeld. De volgende waterdichte afspraak wordt gemaakt: "We meet you somewhere around Brussels".
Later blijkt diezelfde man toch ook Nederlands te spreken. Als de definitieve afspraak is gemaakt, antwoordt hij: "Ik kom af".

Etappe 1: Lourdes - Arreau

Afstand: 95 km, 2344 meters geklommen Cols: Col du Tourmalet (2115m), Col d'Aspin (1422m) Minimum temperatuur 15 graden (‘s morgens). Maximum temperatuur 35 graden (in de zon)

Het is bewolkt maar droog. Bij zijn vorige bezoek aan Lourdes heeft Richard een fietspad ontdekt. Het blijkt een oud spoorlijntje te zijn wat nu geheel geasfalteerd is. Rustig peddelen we de eerste kilometers richting Luz St. Saveur. We passeren heel wat stationnetjes (toet, toet!!!), helaas hebben ze de bomen weggehaald dus bij elke kruising moesten we voorrang verlenen. Bij Pierrefitte-Nestelas houdt de spoorlijn op en rijden we langs de prachtige Gorges de Luz. Bij Luz St. Saveur begint de klim naar de Tourmalet. De klim is steil, hij staat niet voor niets als 2e geklasseerd in de 100 cols tocht (na de Ventoux). In Barèges (1600m) stoppen we voor de lunch. Marc Pieter is in geen velden of wegen te vinden. Ten lange leste bellen we hem maar op, blijkt ie nog in de Gorges de Luz te rijden. Hij dacht: het duurt nog wel even voor die mannen in Barèges zijn dus ik neem het er van. Onervarenheid want die mannen bleken toch wel flink te kunnen doorfietsen. Na Barèges rijden we steeds meer de bewolking in. In de bewolking blijkt het niet koud maar drukkend warm te zijn. De luchtvochtigheid is zeer hoog, je zweet je te pletter maar het verdampt niet. Honderd meter onder de top komen we uit de bewolking. Boven op de top zitten we in de zon onder het genot van een drankje te kijken naar een surrealistisch landschap van kolkende wolken die van dal naar dal gaan. Na 100 meter afdaling zitten we weer in de wolken met 30 meter zicht. Met zoveel zicht dalen we af met maximaal 25 km/uur. We eindigen in Ste. Marie de Campan waar het niet mistig meer is maar het zacht miezert. Hier begint de klim van de Col d'Aspin. We rijden al snel weer in de mist, Wim verdwijnt uit zicht ongetwijfeld geïnspireerd omdat hij een Stevens Aspin fiets heeft. De top ligt volledig in de mist, het uitzicht is nul. Na een snelle foto bij het col bord afdalen. En wat blijkt: na een paar kilometer afdalen breekt het open en hebben we een prachtig uitzicht op het dal. Arreau ligt pal aan het einde van de afdaling. Het hotel vinden bleek bijna net zo moeilijk als in Lourdes maar nu konden we het zonder politie af.

Uitspraak van de dag:
Anoniem, na weer een heftige klim: "Sommige dingen zijn klote, de rest is kut!"

Etappe 2: Arreau - Le Mourtis

Afstand: 66 km, 1827 meters geklommen Cols: Col de Peyresourde (1569m), Col de Menté (1349m) Minimum temperatuur 15 graden (‘s morgens). Maximum temperatuur 44 graden (in de zon)

Het is weer mistig. Vanuit Arreau begint meteen de klim naar de Col de Peyresourde. De klim is niet echt zwaar maar boven is het slechts 15 graden. We duiken snel het café op de top in. Onder het genot van warme koffie en warme chocolade werpen we ons op de houten puzzels die her en der verspreid liggen. Als we ze allemaal hebben opgelost dalen we af om de lunch te gebruiken in Bagnères de Luchon. Tijdens de afdaling verdwijnt de mist en een prachtig uitzicht in het dal openbaart zich. In Bagnères de Luchon breekt tijdens de lunch de zon door. Het is meteen 35 graden en de mensen die niet tegen de warmte kunnen (Jur) duiken onder de parasol. De plotselinge temperatuurstijging maakt iedereen doezelig. Uiteindelijk stappen we op en beginnen we aan een doortrap afdaling naar St. Béat. Hier begint de klim naar de Col de Menté. Het is een steile, rustige klim en omdat we nog niet aan de warmte hebben kunnen wennen is het een hele zware. In de klim een plakkaat ter nagedachtenis aan Luis Ocaña die hier in zijn gele trui onderuit ging in de afdaling. Boven op de col zoekt iedereen een schaduwplaatsje onder de bomen. We staan naast een kennel met huskies die bij het minste geringste aanslaan. Alsof ze het er om doen arriveren er enkele campers op de col die omstandig hun schoothondjes uitlaten. De huskies worden bijkans gek, het lijkt wel een provocatie. Als de campers weer vertrekken, keert de rust terug. Wij klimmen nog 100m omhoog om bij het skidorp Le Mourtis uit te komen. Wederom kost het vinden van ons onderkomen in het verlaten skidorp weer een hoop tijd. Het is een chalet vlak langs de beginnerslift en we zijn de enige gasten. Het is helder en het uitzicht is prachtig op1450m hoogte. De bazin zet ons een uitstekende maaltijd voor. Na het eten lopen we de skihelling op en genieten van de desolaatheid en rust. Ter completering komt de maan parallel aan de bergrug op, een plaatje. Na ons te bedde te hebben gelegd komt er een enorm gestommel uit de kamer van Wim en Ronald. De klink van hun deur is kapot en ze kunnen hun kamer niet meer uitkomen. De baas wordt erbij gehaald maar hij kan de deur ook niet openen. Uiteindelijk krijgt Marc Pieter goedkeuring voor de botte bijl methode: hij zit zich met zijn rug schrap tegen de muur en drukt met zijn benen de deur in. De deurstijl breekt bij de klink, Wim en Ronald zijn bevrijd. Opgelucht slaapt iedereen snel in.

Uitspraak van de dag:
Ronald na een zware klim, terwijl zijn project deze week een belangrijke deadline heeft: "Mijn project gaat deze week live, terwijl ik hier dood ga!"

Etappe 3: Le Mourtis - Aulus les Bains

Afstand: 87 km, 1883 meters geklommen Cols: Col de Portet d'Aspet (1069m) Col de la Core (1395m), Col de Latrape(1112m). Minimum temperatuur 18 graden (‘s morgens) Maximum temperatuur 44 graden (in de zon)

We worden gewekt door koeiebellen. Het is weer een prachtige, heldere dag. Na het minst karige ontbijt van de week beginnen we aan de lange afdaling van de Col de Menté. Na de afdaling begint de klim van de Col de Portet d'Aspet. Na 200 meter klimmen bereiken we het monument ter nagedachtenis van Fabio Casertelli. We stappen af en bewonderen de in marmer gevatte fiets met vleugels van een engel. De klim heeft steile stukken met meer dan 15%. Boven op de col even ravitailleren met een drankje waarna een lange afdaling naar de Col de la Core volgt. Het is intussen weer bloedheet geworden. Eigenlijk zouden we halverwege de klim moeten eten maar bij gebrek aan een restaurant fietsen we door. We komen zeer verspreid op de desolate top. Het uitzicht is prachtig maar er is geen schaduw en geen restaurant. We ontmoeten 2 Amerikaanse fietsers die op een shoestring budget slapend onder bruggen door de Pyreneeën trekken. We bieden hen drank en yoghurt wat zeer gewaardeerd wordt. Gerlof komt meer dood dan levend boven. We dalen af naar Seiz waar we de lang uitgestelde lunch willen nuttigen. Maar Frankrijk is Frankrijk en na 15:00 wordt er niets meer geserveerd. Gelukkig gaat de supermarkt net open. In de schaduw van het gemeentehuis eten we met zakmessen gesneden broodjes en liters melk met de tuit aan de mond. Gerlof heeft het gehad en fietst via Oust door het dal naar Aulus les Bains. De rest volgt de rivier stroom opwaarts om na 5 kilometer af te slaan naar de Col de Latrape. Het begint intussen te betrekken en grote bloemkool wolken kondigen onweer aan. De Col de Latrape is niet zwaar maar het drukkende weer maakt hem moeilijker dan hij is. Snel dalen we af naar Aulus les Bains waar we Gerlof vinden op een terras met een bevallige serveerster. De beslissing is snel genomen: hier gaan we de wedstrijd Portugal - Nederland bekijken. Aulus les Bains is zo klein dat het hotel snel gevonden is. Na een snelle douche gaan we bij een pizzeria eten. Het eten is net binnen als we naar het café snellen om de wedstrijd te zien. Over de wedstrijd zullen we het verder niet hebben, teleurgesteld gaan we naar bed.

Uitspraak van de dag:
Richard probeert Gerlof op te beuren terwijl hij voor dood ligt vlak na de top op de La Core: "Gerlof, ik wil alleen maar dat je je volmaakt gelukkig voelt". Waarop Wim toevoegt: "Nou Richard, ik weet niet of jij onderdeel uitmaakt van dat plaatje ".

Etappe 4: Aulus les Bains - Salies du Salat

Afstand: 94 km, 1680 meters geklommen Cols: Col d'Agnes (1570m) Col d'Espies (794m) Col du Four (830m) Col des Caougnous (820m) Col de Péguère(1375m) Minimum temperatuur 15 graden (‘s morgens) Maximum temperatuur 30 graden (in de zon)

Het is weer mistig. Na wederom een karig ontbijt richting Col d'Agnes. Jur is natuurlijk extra gemotiveerd voor deze col en verdwijnt al snel in de mist. De Col d'Agnes is weer zo typische Pyreneeën col, lichtere stukken worden afgewisseld met stijlere stukken, je komt nooit lekker in je ritme. Boven weer een prachtig uitzicht van maximaal 30 meter. Als Richard boven is, feliciteer ik hem en beloof hem het afgesproken sponsorbedrag over te maken. Naast het Ou est le Bidon collectief druppelen er ook mannen binnen van een gesponsorde ploeg die de 100 cols fietsen. We kijken een beetje jaloers naar de begeleiding: een enorme terrein auto met internet verbinding via satelliet, de man op de achterbak tikt zich een ongeluk voor het live verslag. Deze ploeg komt nog versnipperder op de top dan wij. Voor zij compleet zijn duiken we de mist in voor de afdaling naar Massat. Bij het terras worden de nodige aankopen gedaan (o.a. een verjaardagskaart naar Kevin die pas na 4 weken aankomt), dan zijn we klaar voor het toetje van onze fietsweek. We klimmen in een ruk via de Col d'Espies (bord niet gezien) en de Col du Four naar de Col des Caougnous. Het bord bij het begin van de Col de Péguère boezemt ontzag in:



Na ons geestelijk opgeladen te hebben, beginnen we aan de klim. Het is meteen ieder voor zich en op de max. Marc Pieter probeert ons allen op het smalle weggetje in te halen wat sommigen met veel gevloek noopt de berm in te duiken. Voor de verandering ruikt de Volvo nu niet naar verbrande remschijven maar naar verbrande koppelingsplaten. Wim komt als eerste op de top, de rest druppelt met flinke verschillen binnen. Iedereen heeft het gehaald!!!.
Nu splitsen we ons. Marc Pieter en Gerlof gaan in de Volvo naar Lourdes om de andere auto af te halen. De rest daalt af naar St. Girons om daarna zo dicht mogelijk bij de snelweg te geraken. Na een drankje in St. Girons rijden we aan de rustige kant van de rivier Salat naar Salies du Salat en ploffen neer op het terras. Navraag via GSM bij Marc Pieter en Gerlof leert dat ze in een dorpje gepakt zijn voor te snel rijden (105 km/uur waar 70 km/uur mag). Een jonge agent begint reeds alle papieren te bekijken, het is meer dan 30 km/uur te hard dus dat wordt rijbewijs in leveren. Gelukkig is het aan het eind van de dag, de oudere collega heeft kennelijk geen zin meer in alle rompslomp en beslist dat alle papieren (inclusief boete) naar Nederland wordt opgestuurd. Marc Pieter en Gerlof mogen (opgelucht) doorrijden. In Lourdes aangekomen rijdt Gerlof met de andere auto reeds weg, ze spreken of weer samen te komen op de eerste aire van de snelweg. Na een half uurtje wachten denkt Gerlof: je kunt me wat en rijdt door. Gerlof heeft echter geen mobieltje bij zich, dus kan Marc Pieter (en de rest) niet informeren. Wat is de oorzaak van de vertraging van Marc Pieter? Hij is in Lourdes naar de kerk bij de grot gelopen en heeft een kaarsje aangestoken om Maria te bedanken voor zoveel geluk en voorspoed (het niet innemen van het rijbewijs wel te verstaan). Dit alles duurde langer dan een half uurtje, dus aankomend bij de eerste aire is er geen Gerlof. Wat nu? Marc Pieter stopt op elke volgende aire, nog steeds geen Gerlof. Gelukkig vinden ze elkaar na de afslag naar St. Girons waarna er een gelukkig samenzijn volgt op het terras in Salies du Salat. Jur en Wim hebben reeds een hotel geregeld en om 21:00 zetten we ons aan het beste diner van de fietsweek (moet ook wel bij een Logis de France). Gelukkig blijft Tjechië - Griekenland lang 0-0, het doelpunt in de verlenging kunnen we nog zien.
Na nog een paar pilsjes gaan we slapen na een enerverende dag.

Uitspraak van de dag:
Marc Pieter in gesprek met een serveerster: "Wil je menu of wil je me later?" Helaas voor Marc Pieter werd het toch een daghap.

Etappe naar huis: Salies du Salat - Eygelshoven

Na de mishap van gisteren rijden houden we de maximum snelheid binnen 30 km/uur van de toegestane snelheid. Desondanks gaat de reis voorspoedig en na de gebruikelijke perikelen in Parijs zijn we om 17:00 in Eygelshoven. De reistijd is ongeveer hetzelfde als naar de Alpen ondanks de grotere afstand: het feit dat de gehele route snelweg is compenseert dat.

P.S.

Ten tijde van dit schrijven hebben we nog steeds niets van de gendarme ontvangen.